اشعار

شیرین تر از شکّر که بر لب می‌نشیند            بر روی لب یا رب و یا رب می‌نشیند
الــحــمــدلله بـر لـبــان دائــم الــذکــر            اسـمـاء حُـسنـایـش مـرتب می‌نـشـیـند

تـوحـیـد را بـایـد بـیـامـوزد به خوبی            هر دانش آموزی به مکـتب می‌نشیند
باب‌الحسن باب الی الله است بی‌شک            طالـب بـرای درک مـطـلب می‌نشیند
تنها به شـوق فـتـح بابی سالـک شهر            پشت در این خـانه هر شب می‌نشیند
عبدم همان عبدی که با دستی به سینه            در نـزد مـولایـش مـؤدب می‌نـشـیـند
اِنّـی اُحِـبُّـک‌هـای من از دل بـر آمـد            پس خوب بر جان مخاطب می‌نـشیند
وقـت تــوسـل نــام آقــایــم بـه جــای            اوراد و اذکـار مـجــرب مـی‌نـشـیـنـد

پس می‌نویسم « یا الهی» را «حسن جان«
اِنّـی تَـوَسَـلـتُ بِـکُـم مـولا حسن جان

قـال الـنـبـی الـمـؤتـمـن اهـلا و سهلا            قـال امـام الـمـمـتـحـن اهـلا و سـهـلا
گرم خـوش آمد گـویی‌ات هـستـند آقـا            فـرمـود زهـرا سـومـاً اهـلا و سـهـلا
جـمـع  کـسا با تو یـقـیـناً جـمع‌تـر شد            ای چـارمـیـن پـنـج تن اهـلا و سهـلا
عین الرسولی و به عشق تو بلند است            آوایـی از سـوی قـرن اهـلا و سـهـلا
کعـبه نـشـسـته در سر راهـت بخواند            دوم عـلـی بـت شـکـن اهـلا و سـهـلا
زهـرا بـپـوشـانـد تو را و دم بـگـیرد            با دکـمـه‌هـای پـیـرهـن اهـلا و سهـلا
هم حـیدر و هم فـاطمه هم مصطفایی            جـمع همه در یک بـدن اهـلا و سهلا
شـیـریـنی عـمـر بـتـول و مـرتضایی            ای خـسرو شیـرین دهن اهلا و سهلا
آوازه‌ات پـیـچـیـده در جـان طـبـیعـت            سر می‌دهـد مـرغ چـمن اهلا و سهلا
از محـضـرت دارم تـمـنـایی ولـیـکن            پیش از شروع هر سخن اهلا و سهلا
من رعـیـتی هـسـتم که اربـابم رسیده             ای حضرت ارباب من اهلا و سهلا
از عـالـم زر عـاشـق روی تو هسـتم            ای حضرت عشق کهـن اهلا و سهلا
روزی مـی‌آیـی دیـدن قـربـانـی خـود            پس می‌نـویـسم بر کـفـن اهلا و سهلا
لب‌های من از ذکـر تو سیـری ندارد            یا نور عـیـنی یا حـسن اهـلا و سـهـلا

اهلا و سهـلا یابن زهـرا یابن حـیـدر
اهلا و سهلا مجـتـبی یا سبـط الاکـبر

ریسه‌بندان کن، عـلیِ مرتضی بابا شده            نـیــمــۀ مـاهِ خـدا شـیـرخـدا بـابـا شــده
می‌رسد امشب رطب از دستهای جبرئیل            روزه‌دارن! حـیـدرِ آل کـسـا، بـابـا شده

حُسنِ مطلق رونمایی شد؛ حسن لبخند زد            چون أمیرالمـؤمـنـینِ شیــعه‌ها بابا شده
گفت امشب قـلعۀ خـیبر به تیغِ ذوالفقار            باخـبر هـستی که شاهِ لافـتی بابا شده؟!
سفرۂ افطار با ذکر«حسن جان» پهن شد            جانِ عالم؛ حضرت مشکل گشا بابا شده
در فضیلت نیست امشب کمتر از شبهای قدر            چون به یُمنِ مجـتـبی بابایِ ما بابا شده

هست ذکر «یاعلیُ و یاعظیمِ » اهل بیت
سائلان خواندند او را «یاکریم اهل بیت»

کوثر امشب صاحب دردانۀ أطهر شده            حـضرت أم أبیـهـا حـضرتِ مـادر شده
عرشیان و خاکیان و سائلان و عاصیان            در کنار دست‌های کوچکش محشر شده
چشم و ابرویش به حیدر رفته و دل می‌برَد            قلبِ زهـرا بیـقـرارِ دومـین حــیدر شده
شد نبی غـرق سـرور و شادمـانی پـدر            باعـث آرامـشِ روز و شبِ دخـتر شده
قوم و خویشیِ پیمبر باعلی شد بیـشـتر            حالِ اصحابِ سقیفه بیشتر مضطر شده
جاهلی هم سـنگ آورده برای امـتـحان            دید اما وقت رفتن صاحبِ گـوهـر شده
هست آقـایـم کـریـم إبن کـریـم و تا ابـد            از تمام دست و دل بازانِ عالم سر شده

دیـد دسـتِ خـالی‌ام را داد عـیـدیِ مـرا

از میانِ جمعـیت؛ زهـرا صدایم زد بیا

آمـدم! نوکـر شـدم از بـرکـت نامِ حسن            دام را انداخـت؛ دل افـتاد در دام حسن
ابر و باد و ماه و خورشیدش تماشایی‌تر است            فــرق دارد آســمـانِ آبـیِ بــام حــســن
با جزامی هیچکس دمخور نشد جز مجتبی            همنشینی با ضعیفان هست پیغـام حسن
مرد شامی را به جای ناسزا لبخند گفت            عاشقم! دیوانه‌ام کرده ست اسلام حسن
نام او کام مرا طعم عسل داده ست و کاش            لحظه‌ای شیرین شود از نام من کام حسن
در خـیـالاتم صدایش را تـصور می‌کنم            نـسـخۀ آرامـشـم شـد لـحـن آرام حـسـن
میشود صحن و سرایش بازسازی با ظهور            می‌شوم در آسـتـانش جزء خـدام حـسن

شک نکن یکروز میگیرم برات کربلا
از کـنار پنـجـره فـولادِ باب المجـتـبی!

رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این           مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این

گرچه باشد سپـر آتـش دوزخ، صـومم           لیک با این همه دارم سپری بهتر از این

شب قدر رمضان، گرچه بسی پُر قدر است           دارد این مه، شب قدر و سحری بهتر از این

مـولد لـؤلـؤ پـاک مَـرَجَ البَحـرَین است           نیست در رشتۀ خلقت گهری بهتر از این

مـادرش فاطـمه و باب گرامـیش عـلی           چه کسی داشته اُمّ و پدری بهتر از این

رست پیغـمبـر از آن تهـمت ابتر بودن           نیست بر شاخۀ طوبی ثمری بهتر از این

اسوۀ خلـق زمین، فخـر جوانان بهشت           مـادر دهـر نـزاید پـسـری بهتر از این

گفت خالق فَتبارک به خود از خلقت او           کِـلـک ایجـاد ندارد اثـری بهـتر از این

بگذر آهسته‌تر ای ماه حسن، ای رمضان!           عمر ما را نبود چون گذری بهتر از این

اثر صلح حـسن نـهـضت عاشـورا بود           اُمـتی را نـبـود راهـبـری بهـتر از این

زنده گشته‌ست به این صلح موقت اسلام           نیست در حُسن سیاست هنری بهتر از این

لطـف کن اذن زیـارت که خـدا می‌داند           بهـر عـشاق نباشد سفـری بهـتر از این

گرچه مشمول عنایات تو بوده‌ست حسان           یا حسن! کن به محبان نظری بهتر از این

از سمت مـدیـنه خـبـر آورد نـسـیمی            تا مـژده دهد آمـده مـولـود عـظـیـمی

آن‌قـدر فـرشـته به زمین آمده انـگـار            در کل سـمـاوات نمانـده‌ست مـقـیمی

گل‌های بهشتی‌ست به دستان ملائک            در شهر از این واقعه پیچیده شمیمی

از طایفۀ نور خودش، نورٌ عَلی نور            با نور رسیده‌ست کـریمی به کریمی

او آمده تا دل بـبـرد با دو سه لبـخـند            در بین زمین باب کند لحـن صمیمی

او آمـده دسـتی بکـشد از سر لطفـش            تا از سـرمان پـاک کـند گرد یتـیـمی

به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا            که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا

به بوستان رسالت گلی شکفت امشب            که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی

مـه ضـیـافت الله و چـشـم مـیـهـمـانان            زآفـتـاب رخ مـیـزبـان گـرفـت صـفـا

یُسَبّحون له الحمد روی خویش امشب            گـشود حـضرت سبحـان ربی الاعـلی

قـسم به قدر که برتر ز شـام قـدر بود            شــب ولادت او از بـــرای  اهــل ولا

به شکر مـقـدم او عـاشـقان حق دارند            صلوة و صوم و مناجات و شور و حال دعا

از آن مه رمضان شد مه هـدی للناس            که جلوه کرد در آن آفـتـاب برج هـدا

ازآن به فضل و شرف اول است ماه صیام            کـه پـا نـهـاد در آن پـیـشـوای دوم مـا

مهی که گشته کتاب خدا در آن نـازل            گشود سـیـنه به شوق جـمال آن مـولا

فرشته خـنـده بـزن فـاطـمه شده مـادر            ملک به وجد در آن مرتضی شده بابا

خدا به فـاطـمه و مـرتضی حسن داده            حسن که آیـنۀ مصطفی است سر تا پا

حسن که روح دو گیتی به مهر او زنده            حسن که جان دو عـالـم شود ورا بفدا

حسن وجود و حسن خلقت و حسن طینت            حسن خصال و حسن سیرت و حسن سیما

به خورد سالی از سر غیب گفت سخن            به شیرخواری در مهد ناز خوانده دعا

نسیـم مـشک برای فـرشتگـان می‌برد            دمی‌که موی ورا شانه می‌زدی زهرا

پدر چو حیدر و مادر چو فـاطمه باید            که این چنین پـسر آید به عـرصه دنیا

پسـر کـدام پـسـر؟ بر تـمـام خلـق پدر            پــدر کــدام پـــدر؟ بــاب آدم و حـــوّا

علی به چهره او خنده می‌زند همه دم            رسول بر لب او بوسه می‌نهد همه جا

به اهل درد و دوا، چو غبار بی‌درداست            اگر ز خـاک بقـیعـش طلب کـنند شـفا

چراغ روشن دل هاست قبر خاموشش            اگر چه در دل ظلمت نهان بود شب‌ها

مگو در حرمش بسته، کو بود شب و روز            به عالمی ز همین باب بسته عقده گشا

مگو که نیست به گـرد مـزار او زائر            که انـبـیا هـمه در بر گرفـتـه‌اند آن را

اگـر اجـازه بــوسـیــدن درش گـیـرنـد            ستارگان همه ریـزند بر زمین ز سما

به عرش، حسن فروزنده‌اش سراج منیر            به فرش، روی درخشنده‌اش چراغ هدی

ز صبر اوست اگر جُند حق شده پیروز            ز صلح اوست اگر ملک دین گرفته صفا

به صبـر، گـلـبن اسـلام را دهد رونق            به صلـح، کـفـر مـعـاویه را کند افـشا

بحق حق که اگر آن ثبات و صبر نبود            نبود نـهـضـت خـونین روز عـاشـورا

اگر به دیـده تـحـقـیـق بـنـگـری بـیـنی            که صلح اوست بنای قـیام کرب و بلا

اگر به صلح دهد حکم، جنگ، عصیان است            وگربه جنگ کند حکم، آشتی است خطا

نبرد و صلـح بود تحت اخـتـیار کسی            که در قیام و قعود است بر همه مولا

کسی که تیغ به کف بر گرفت در صفین            به قلب کفر زد و خصم را فکـند ز پا

کسی که در صف جنگ جمل به بازویش            صدای احسن، برخـاست از لب اعـدا

کسی که ارث شجاعت ز مرتضی دارد            کسی که خوی شهامت گرفته از زهرا

کسی که هست سراپای مظهر توحـید            کسی که بوده ز پـا تا سر آیت تـقـوی

چگونه پیش سـتم بارگان شود تـسلـیم            چگونه قامت خود را کند به خصم دو تا

چگونه جنت و دوزخ کنار یکـدیگر؟            چگونه روشنی و کفر جمع در یک جا؟

چگونه هـمدم نمـرود گردد ابـراهـیم؟            چگونه روی به فرعون آورد موسی؟

نداشت چاره به جز صلح و صبر با دشمن            که بود بـین هـمه دوسـتان خـود تنـهـا

قـیـام کـرد ز آغــاز لـیـک از یــاران            همـاره دیـد جـفـا لحـظـه‌ای نـدیـد وفـا

سکوت چون نکند رهبری که در خانه            شریک زندگـیـش قـاتـلش بود ز جـفـا

هر آنکه گریه برای حسن کند امروز            به گـریه وارد محـشر نـمی‌شود فـردا

زبس که تیر به جسمش زدند دوخته شد            تنش به تخـتـۀ تـابـوت، آن امـام هـدی

الا ز خیل نـبـیـین تو را همیشه درود            الا ز فـوج امـامـان تو را هـماره ثـنـا

الا عـدوی تو را دائـم از خـدا نفـرین            الا محب تو را روز و شب ز خلق، دعا

الا به روی تو دیدار جان، به هر شب و روز            الا به کوی تو پرواز دل، به صبح و مسا

به صلح و صبر تو و نهضت حسین قسم            به اشک چـشم تو و خـون سید الشهدا

به آن بدن که ز تو، شد به تیر، گلباران            به آن سری که لب تشنه شد جدا ز قفا

به آن دو طشت که شد طشت خون ز دیدنشان            دل مــقـدس زهــرا و ســیــدالـشـهــدا

به عزم و همت رزمندگان حق سوگند            به صدق و نیت و اخلاص عاشقان خدا

اگر نـشـاط بـبـارد و گـر، بـلا خـیـزد            نمی‌شـوم جـدا هـرگـز از طـریق شما

میـان جـان و تن ما جـدائی افـتـد اگر            هزار مـرتـبـه به، کز شـما شـوم جـدا

به غیر مدح شما نیست بر لب (میثم)            بگـو برند ز کـامش زبـان به دار بـلا

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

کـسـای یـمـانـی سـه تـن داشـتـه و            تـنـی دیـگـر از پـنـج تن آفـریـدنـد

به گلزار زهرا شکفت حُسن یوسف            و بـر قـامـتـش پـیـرهـن آفــریـدنـد
صـلـه می‌دهـد فـاطـمـه بـر گـداها            که او را گلی چون حسن آفـریـدند

دگر هیچ حرفی ز ما و ز من نیست
حسن هست و دیگر بجز او سخن نیست

حقیر، آنکه مجنون نام حسن نیست            چه بدبخت، آنکه غلام حسن نیست
کسی از درش دسـت خـالی نرفـته            که “نه” گفتن اصلا مرام حسن نیست
سر سـفـره ما نـان و آبی که داریم            یقـیـنا بجـز فیض عام حسن نیست
به صلحـش بـپا کرد جنگی جهانی            قـیـامی شـبـیه قـیـام حـسـن نیـست
به ظاهر مزارش به خاک بقیع است            به باطن جز این دل مقام حسن نیست

بـود قـبـر او قـلب عـشـاق کـویـش
سپاه ملـک هست مـشـتـاق کـویش

در خـانـه‌اش خضر و آدم نشـسـته            کلیم همچو عیسی بن مریم نشسته
عجب غیر عادی مدینه شلوغ است            بـبـین سـائـلان را پی هم نـشـسـته
جواب از درش کرده امشب، خودش هم            مـیـان گـداهـاش، حــاتـم نـشـسـتـه
کرمـخـانه بـاز و کـرم هم فـراوان            کریم جـهـان، صدر عـالم نشـسـته
که امشب فـقـط تا سحـرگه ببخـشد            به شـاه و گـدایـان با هـم نـشـسـتـه

به جودت نظر کن، مبین ظرف ما را
تو سـرریـز کـن کـاسه‌های گدا را

شـکـوه نـبی مـوج زد با ظهـورت            و می‌داد عزّت به هرجا حضورت
هـمیـشه به مادر تو وابـسـته بودی            به قـربـان آن حـس پـاک غرورت
تـو لـبـخـنـد بر نـاسـزایش زدی و            عیان شد بر آن مرد خُلق صبورت
و گـفـتـی: غـریـبی؟ بـیا مـنـزل ما            بـیــا تـا نـمــائــیـم رفــع کــدورت
ز بس که مـحـبت به او کـردی آقا            دلش پُر شد از لطف و باران نورت

تو با دشمنت که چـنـین مـهـربانی
مـبـادا از این خـانـه مـا را بـرانی

خـداونـد را منظـری تو حسن جان            یم جـود را گوهـری تو حسن جان
رسول خدا را چو زهراست کوثر            بر او نازنین کوثری تو حسن جان
بـه کـوری چـشـم حـسـودان ابـتـر            فقـط نسل پیغـمبـری تو حسن جان
به میدان جـنگ جـمـل، دید دشمن            همان حیدر خـیبری تو حسن جان
عـلـمـدار صـفـیـن لــرزیـد وقـتـی            زدی بر دل لشکری تو حسن جان

به پشت تو تکـبـیر سـر داد حـیدر
تو در رزمی اسـتاد عباس و اکبر

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای روی تو جلوه ای از وجه کردگار            خویت مثال روی تو زیبا خوش آمدی

نامت حسن، ز سوی خدا گشته انتخاب            ای آفـتاب حُـسن هـویدا، خوش آمدی
تو آمـدی که زینت دوش نـبـی شـوی            مجنون تو جهان و تو لیلا، خوش آمدی
هرچه کـریم بوده به دنـیا ز یاد رفت            با تو کرم رسیده به معنا، خوش آمدی
ای مجـتـبای شیـعه و ای دومـین امام            دلهای شیعه کرده تو شیدا، خوش آمدی
ما دل به مهر و عشق تو دادیم تا ابـد            یا مجتباست ذکر دل ما، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

زادهٔ طـوبـی و بـهـشت برین            نـور خـدا در ظـلـمـات زمین

عـلت غـائیِ هـمه مـمـکـنـات            عـمـر ابـد داده به آب حـیـات

پاک‌ترین گـوهـر نـسـل بـشر            از همه خـوبان جهان خوبتـر

جـدّ تـو پـیـغـمـبـر نـوع بـشر            جن و ملک بر قدمش سوده سر

آیــنــهٔ پــاک کـه نـــور خــدا            تـابـد از این آیـنـه بر مـاسـوا

باب تو سر سـلـسلۀ اولـیاست            چشم پر از نور خدا مرتضاست

مـادر تـو دخـت پـیـمـبـر بـود            آیـه‌ای از سـورۀ کـوثــر بـود

پــرده‌نـشـیـن حــرم کـبــریــا            فاطـمه آن زُهـرهٔ زهـرای ما

عاشق کل، حضرت سلطان عشق            خـون خدا شاه شهـیدان عشق

با تو ز یک گوهر و یک مادر است            ظلّ خدایی تواَش بر سر است

آیـــنــهٔ ذات مـــحــمــد نــمــا            حُـسن خـدایی، حسن مجـتـبی

نام حسن، روی حسن، خو حسن            نـور خــدا چـارمـی پـنـج تـن

آیهٔ تـطـهـیـر به شأن شماست            حکم شما امر اولی‌الامر ماست

سینهٔ سـیـنای شما طور وحی            نور شما شاخه‌ای از نور وحی

در رمضان ماه نشاط و سرور            ماه دعـا، ماه خـدا، مـاه نـور

نورفشان شد ز دو سو آسمان            در دو افق تافت دو خورشید جان

وحـی خــدا از افـــق ایــزدی            نـور حـسـن از افـق احـمـدی

مُشک و گلابی به هم آمیختند            در قــدح اهـل ولا ریـخــتـنـد

این رمضان از تو شرف یافته            نـور تو بـر جـبـهـهٔ او تـافـته

نـیـمـۀ مـاه رمـضـان عــزیـز            گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز

نور خدا تافت در آن روی ماه            خاصه از آن چشم به دشت سیاه

سرخی گل عکس گل روی توست            ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست

روز که خورشید درخشان صبح            سر زند از چاک گریبان صبح

ای رخ تو در رمضان بدر ما            هر سر موی تو شب قـدر ما

بعد علی شاخص عترت تویی            وارث مـیـراث نـبـوت تـویی

مصلحـت مـلت اسـلام و دین            کرد تو را گوشهٔ عزلت نشین

مـلـت اسـلام کـه پـایـنـده بـاد            مشـعـل تـوحـید که تابـنده باد

هر دو رهـیـن خـدمـات توأند            شـکــر گـذارنـدۀ ذات تــوأنـد

تا ابـد ای خـسـرو والا مـقـام            بر تـو و بر دین محـمـد سلام

کلک «ریاضی» که گهر ریز شد            زان نظـر مرحـمـت‌آمـیز شد

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

در اهل خانه مهر و صفا جاودانه بود            در چهره‌هایشان زِ خدا صد نشانه بود

فرموده مصطفی که ز دنیا گسـسـته‌اند
مانـندِ دو کـبـوتـر عـاشـق نـشـسـتـه‌اند

این خانه نیست عرش خدای مُعَظَّم است            این قـبلـه‌گاه جـملۀ اهل دو عـالـم است
این کـعـبـۀ نـگـاه هـمـه نـسل آدم است            فیض خدا به اهل حـریمش دمادم است
هر چه بگویم از مقام رفیعش بسی کم است            این خانه بر تمامی اسرار محـرم است

این جا خدا به نور رخش جلـوه‌گر بوَد
آتـشـفـشان عـشـق خـدا شـعـلـه‌ور بـوَد

در خـانه‌ای که سَمت خـدا را دلیل شد            خـصمش همیشه تا به قـیامت ذلیل شد
این خـانه آرزوی کـلـیـم و خـلـیـل شـد            هفت آسمان به خاک سرایش دخیل شد
گـویـا دوبـاره جــلـوۀ رب جـلـیـل شـد            این گونه که به مژده کنون جبرئیل شد

بر اهـل خـانـه مـژدۀ لـطـفی دگـر شده
زهرا شدهَ ست مـادر و حـیدر پدر شده

روح الامین رسـید و نبی را خبر بداد            یا مصطـفی خـدا به تو لطفی دگر بداد
بنگـر چگـونه شـاخۀ طـوبی ثـمر بداد            پـروردگـار تو چه گـلـی تـازه‌تـر بـداد
بر فـاطـمه سـتاره و مهـر و قـمر بداد            مژده به مرتـضی که خدایش پسر بداد

او را ابا الحسن بخوان و بدینسان خطاب کن
رو سـوی بـیت فـاطـمه و بوتراب کن

آن یـوسفت بـبـین و گـل پیـرهن ببوس            گـل را میان بـاغ و مـیان چـمن ببوس
زیبا شکـوفه و گلِ دشت و دَمَن ببوس            رخسار مادر و پدر ای مُمتَحَـن ببوس
پیـش نـگـاه یـاس، گـل یـاسـمن بـبوس            ذکر خـدا بـگـو و جـمـال حسن ببـوس

بـاران گـل ز ابر تـمـاشـا رسـیده است
مژده بده که یوسف زهرا رسیده است

آن حُسن مطلقی که همه لطف و رحمت است            مجموعه صفات شریفش کرامت است
بر او کَرَم سجیَّت و احسان چو عادت است            پاک و مطهر است و تمام طهارت است
یوسف به حُسن چهرۀ او در زیارت است            حاتم ز اوج جود و عطایش به حیرت است

پهن است اگر چه سفرۀ احسان اهل بیت
باشـد حـسن کـریـم کـریـمـان اهل بیت

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

خود ماهی و اگر روز به بیرون بروی            تا ببینند تو را، مرد و زن افطار کنند

تازه از نور فراوان تو، در مکه که هیچ            روزه‌داران عـراق و یمـن افطار کنند

گوش کردم که می‌آیی خبرت مستم کرد            چه کسی گفته فقـط با دهن افطار کنند

تا شما پـشت در بیت یتـیـمـان هـسـتی            اهل خـانه هـمه با در زدن افطار کنند

علی و فاطمه هم روزۀ خود را دیگر            با رطب‌های لبـان حـسن افـطار کـنند

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

او کیست که دل‌های همه آیـنه‌داران            پروانه صفت پر زده امشب سر بامش

تـردیـد نــدارم که اگـر نـاز فـروشـد            تا آن سرِ دنـیـا بـرود شهـرت نامش
جبریل دعا کرد و پی او همه گـفتند            دنیا شود ای کاش همه عمر به کامش
این نـور خـدا بـود که دیـدند ملائک            در سجدۀ صبح و سحر و مغرب و شامش

او صاف‌ترین آینۀ پاک سرشت است
آقـاست و آقای جـوانان بهـشت است

پیچید نسیمش سرِ هر کوچه و بازار            گوئید به یوسف که شده لحظۀ دیدار
در هودجی از نور رسید از حرم عرش            دلدارترین یوسف و محبوب‌ترین یار
شـفافـیت یـاس هـویـداست به رویش            گلهای جنان در بر او خوارتر از خار
حاتم شده از یک اثـر نیـمه نگـاهش            هرکس که به کوی کرمش داشت سر و کار
کو خـضر که هر آیـنه با میل بنوشد            از شربت آن لعـل‌ترین لعل گهر بار
ای حور و ملک پر مفشانید به دورش            تا که نشـود بـاز گـل فـاطـمه بـیـدار

امشب همه افطار کنید از لب مستش
از او که برات شب قدر است به دستش

دیـدنـد مـیـان فـلـکـش کـوکـب ما را            واکـرده شکـوفایی این گُل لب ما را
یک عمر زمین سوخت و هر ثانیه خورشید            تا درک کـند ارج و مـقـام تب ما را
در نیـمۀ مـاه رمـضان بـسته ملائک            از سوز دعای سحرش مذهب ما را
در سفـرۀ افـطار دو چشمان کریمش            گـسترده خدا رزقِ حـلالِ شبِ ما را
تا فاش شود قدر و جلالش به معـاند            بـایـد بنـویـسد ز طلا مـطـلـب ما را

هرکس که به حقانیتش شک کند امشب
باید به خود و ماهیتش شک کند امشب

از بسکه کرم روی کرم می‌کند امشب            خـالی دل ما را ز الـم می‌کند امشب
تابـیده مسیحی که ز اعجاز نگـاهش            دل را ارم بـاغ ارم می‌کـنـد امـشـب
گـویـا دل افـلاک نـشـین هـمه عـالـم            قامت به مقامات تو خم می‌کند امشب
گویند که بین من و تو راه درازی است            این فاصله را عشق تو کم می‌کند امشب
بیت الحسن قلـب مرا خوب نگه کن            هر بازدمم بهـر تو دم می‌کند امشب
کـنج دل ما را خـرابـات بـقـیع است            گلدستۀ عـشق تو حرم می‌کند امشب

ویــرانـه نـشـیـن دل ویــرانـۀ یــارم
زنـجـیـر بـیـاریـد کـه دیـوانـۀ یــارم

وحی است که در کـالـبد روح دمیده            یا داغ که بر سـیـنۀ مـجـروح دمـیده
تبدیل به یک موج خروشـندۀ غم شد            اشـکی که به دریـای دلِ نـوح دمیده
سوزانده غمش حنجر سوزندۀ ما را            آهی که به جنّ و ملک و روح دمیده
تا ریـشه کـند بر افـقِ زخـم زبـان‌ها            زخـم است که بر آیـۀ ممـدوح دمیده
این پاره‌ای از یک جگر غرقه به خون است            یا راز که بر روضـۀ مفـتـوح دمیده
این بارش تیر است به یک پیکر مظلوم            یا ناله که بر غـربت مشروح دمـیده

از غـربت او آیـنه‌ها اشک فـشانـدند
او بود معزّی که مذلش همه خواندند

کـبـوتـرانـه رسـیـدم به آسـمـان شـما            سـلام می‌دهـم از دل به آسـتـان شـما
چه عـاشقانه نشـستم کنار خوان شما            مـیان سفـرۀ ما هـست آب و نان شما

به زیر لـب هـمگی ذکـر ربّـنا داریم
چه الـتـماس دعـاها که از شما داریم

رسیـده‌ای که همیـشه پـنـاه من باشی            کـریم باشی و امّـید مرد و زن باشی
نـسـیم روح خـدا در کـویـر تن باشی            رسیده‌ای که امام همه « حسن» باشی

تو آمدی که خـیالم هـمیشه آرام است
کسی که بی‌تو بماند همیشه ناکام است

سپـرده‌ام دل خود را به دست دلدارم            من از ولایـت‌تان دست بر نـمی‌دارم
منی که روزه گـرفـتـم به نـیّت یـارم            حـسن حسن شده ذکر زمـان افـطارم

طـواف می‌کـنـمت در مـدار ماه خدا
کـریـم آل عـبـا سـفـره دار مـاه خــدا

تویی که صاحب این سفره‌های خیراتی            بـرای اهـل سـحـر اسـوۀ مـنـاجـاتـی
طـلـوع نــور خـدا جـلــوۀ عـبـاداتـی            عزیز حـیدر و زهرا بزرگ ساداتی

همیشه می‌رسد از چشم‌هایتان برکات
نثـار مقـدمـتان هدیه می‌کـنم صلوات

برای مسـالۀ عـشـق راه حـل هـستی            مشـوّق همه در بهترین عـمل هستی
تویی که شیر نبردیّ و بی‌بدل هستی            جوان شـیـر خـدا فـاتح جـمل هـستی

مــیـان خـانـۀ گـل‌هـا تــبـسّـم یــاسـی
مـریـد حـضرت حـیدر مراد عـباسی

دعـای این دل بی‌تـاب من شـده دائـم            خـدا کـنـد که شـبـی با عـنـایت قـائـم
به رسم عرض ارادت شبی شوم خادم            کـنار صحـن؛ ورودی حضرت قاسم

به هر مـژه بکـشم خـاک آسـتانت را
بـبـیـنـم آمـد و شـدهـای زائـرانت را

تو صاحب کرمی اوج رحـمتی مولا            تو صاحب عـلمی مرد غـیرتی مولا
اگرچه بی‌حـرمی اهل غـربتی مـولا            هـمیـشه محـتـرمی با صلابـتی مـولا

هـمیـشه بانی هر سـفـرۀ کـرم هستی
مـیان سـیـنۀ ما صاحب حـرم هـستی

در این شبی که نشستیم غرق خوشحالی            در این شبی که گرفـتیم دور هم فالی
در این شبی که به ما داده شد پر و بالی            مدافـعـان حـرم جای سبـزشان خـالی

به گوش می‌رسد العفوهای هر شبشان
هنوز روضۀ لایـوم مـانده بر لبـشان

شروع روضۀ لایـوم روضۀ گـودال            هجوم نیزه و شمشیر و پیکری پامال
حـرامیان همه رفـتـند در پی خـلخال            چه‌ها گذشته به اهل حرم؛ زبانم لال

همینکه مجلس روضه شبی به پا می‌شد
مدیـنـه با نفـست خاک کـربلا می‌شد

انـگـار بـنـا نـیـسـت گـرفـتـار نـباشـیـم            باشـیـم ولی ایـنـهـمـه بـیـمـار نـبـاشـیـم

آنـقـدر خـدا داد بـه مـا از درِ این بـیت            تا جـز به هـمین خانه بـدهکـار نباشـیم

آنکه دلِ شب شمع برافروخت در این بزم            پـروانـۀ‌مـان کـرد که سـربـار نـباشـیـم

ما پـشتِ درِ خـانـۀ یک مـردِ کـریـمـیم            ای شُـکـر گـدائـیم که بیـکـار نـبـاشـیـم

بـی‌مـا بـه غـذا لـب نـزنـد آب نـنـوشـد            وقـتی سـرِ آن سـفـرۀ افـطـار نـبـاشـیـم

او آمـده تـا سـر بـکـشـم جـامِ عـلـی را

او آمـده تـا جـــار زنــم نــامِ عــلـی را

حــیـرت زده‌ام از دمِ جـانــانـۀ حــیـدر            هِـی در زده‌ام بـر درِ مـیـخـانۀ حـیـدر

در بحث مقامات، مقامش چه رفیع است            خـاکـسـتـر جـامـانـدۀ پــروانـۀ حــیـدر

تقصیرِ شرابی است که خوردیم از اول            روزی که خدا ریخت به پیـمانۀ حـیدر

وقـتـی که حـسن آمده در خـانـۀ زهـرا            انـگـار عــلـی آمــده در خـانـۀ حــیـدر

زهـرا به دلِ کعـبه نرفـت اینکه بدانـند            هـرگز نرسد کـعـبه به کـاشـانۀ حـیـدر

سوگند به زهرا پسرِ صف شکن اوست

از تـیـغ دودَم تیـغـۀ اول حـسن اوسـت

برخیز که مهتاب هم از خواب پریده است            برخیر که خورشید در این خانه دمیده است

یکبار نبی گفت و دگر بار عـلی گفـت            یک صبح اذان از دو مؤذن که شنیده است

کعبه به دلش ماند چه می‌شد که دوباره            می‌دید که در پایِ حسن سینه دریده است

تـو آمـده‌ای تـا که بـبـیـنـیم پـس از این            هر کوچۀ این شهر به بن بست رسیده است

"ما را چه تماشاست که خورشیدِ جهانتاب            گردن به تماشای تو هر صبح کشیده است"

ما از تو نوشـتـیم بخـوانند عـلی کیست

تـو آمـده‌ای تا که بـدانـند عـلی کـیـست

بـگـذار که دلـهـا پِـیِ احـوالِ تو اُفـتـنـد            بگـذار که سـرها هـمه پامـال تو اُفـتـند

بردار نـقـاب از رُخَـت ای سـبز قـبایـم            تا کعـبه پرسـتان هـمه دنـبالِ تو اُفـتـند

هربار که در زلـفِ تو پـیچـید نـسیـمی            یک شهـر به دنبـالِ پـرِ شـالِ تو اُفـتـند

حق میدهی ای عینِ علی اینهمه موسی            از جـذبـۀ یک جـلـوۀ تـمثـال تو اُفـتـنـد

جبریل کجا جمع رسولان همه جمع است            تا اینکه فـقـط زیرِ پـر و بالِ تو اُفـتـنـد

سوگـند که با خود حَـسنـینی و حسیـنی

تو قـبـلـۀ بـیـن‌الـحـرمـیـنی و حـسـیـنی

گـفـتم که بخـوانـیم احـدایثِ شـما هست            این بند نوشـتم سخـنت پیـشـۀ ما هست

گـفـتـیـد که دروازۀ ایـمان پـدرِ تـوست            یعنی که علی هست اگر قبله‌نما هست۱

گفـتید که جهـل است نداری و فـقـیری            گفتید که با عقل ادب هست غنا هست۲

اخلاق خوشَت گفت که بهتر زِ همین خُلق            عِیشی نبود خُلق تو از خُلق خدا هست۲

از کِبر و حَسد حرص و ولع نهی نمودی            گفتی که هلاک است اگر این سه خطا هست۳

روح‌القدس امشب به لبم قالَ حسن گفت

از صبرِ حسن صلح حسن حال حسن گفت

سوگند محال است که غـم داشته باشی            تا سـر بـه درِ اهـل کَـرم داشـته بـاشی

از حـسـرتِ ما بود که گـفـتـیم یکـی نه            بایـد که شـمـا چـند حـرم داشـته بـاشی

در کشورم اولادِ شما غـرقِ ضریحـنـد            باید که به گِردِ خود عجـم داشته باشی

خـط می‌خـورد امشب هـمۀ بارِ گـناهـم            وقتی که به دستت تو قـلم داشـته باشی

من از دل خود نامِ تو گفتم جگرم سوخت            بایـد که حـرم در جـگـرم داشـته باشی

از غـربتِ تـو پُـر شـده‌ام تـا بـگـذاریـم

چون چار امامـید چهـل گـوشه بـسازیم

مـن کـه بـلـدم کــارگـری مـی‌کـنـم آقـا            تا صـحـن شـمـا بـاربـری مـی‌کـنـم آقـا

وقتی که حرم ساخته شد کار زیاد است            با پـلـکِ خـودم رفـتـگـری می‌کـنـم آقا

خـادم شـوم و با پَـرِ جـبـریـل به دسـتم            زوّارِ تـو از غـصـه بَـری مـی‌کـنم آقـا

پائـینِ ضـریحت بنـشـیـنـیم و بـسـوزیم            یـاد از پــدرِ بـی‌پــســری مـی‌کـنـم آقـا

در کـربـلا نَه شـبِ جـمعـه به کـنـارت            بـا یـادِ عـلی نـوحـه گـری می‌کـنـم آقـا

بـایـد که جگـر جـمع کـنم یا پـسـرم را

باید که پـسـر جـمع کـنـم یا جـگـرم را

امشب از محبوب می‌خوانند اهل آسمان            تا سحـر مجـذوب می‌مانـند اهـل آسـمان

یک خـبر از غـیب می‌دانـند اهل آسمان            روی لب این ذکر می‌رانـند اهل آسـمان

این خـبر از لطـف داور بر پیـمـبر آمده

سبط احمد، شبل حیدر، نسل کـوثر آمده

بال و پر گم کرده جبرائیل هوهو می‌کشد            خویش را خوشحال میکائیل هر سو می‌کشد

تا دمد در صور اسرافـیل ابـرو می‌کشد            بر در فردوس عـزرائیل هی بو می‌کشد

دل ربوده از ملائک این کمان ابروی سبز

خوی سبز و بوی سبز و خال مشکی روی سبز

مـژده ای عــشـاق آقـای کـریـمـان آمـده            معـدن جـود و سخـا دریـای احسان آمده

در جـهـان آفـریـنـش پـای سلـطـان آمـده            پــادشــاه پــادشـــاه پــادشـــاهــان آمــده

هم سلامش هم کلامش از خداوند جلیست

سکّه و دربار و مُهر و تخت و تاجش از علیست

نیست این کاشانه را خاموش، مشعل هیچگاه            کس در این خانه نمی‌گردد معطل هیچگاه

کار مضطر را نمی‌سازد محول هیچگاه            پاسخ سائل نمی‌گـوید به مُجـمَل هیچگـاه

 بر در این خانه صد حاتم گدایی می‌کند

نـوکـر کـوی حـسن آری خـدایی می‌کـند

دور افـتاده، مقـرّب می‌شـود پیـش حسن            لا ابـالی هم مهـذّب می‌شـود پیـش حـسن

بی‌ادب اینجا مـؤدّب می‌شود پیـش حسن            مثل من، نوکر ملقّب می‌شود پیش حسن

 در جواب مرد اعرابی سلامش می‌دهد

پیش چشم دوستان، شأن و مقامش می‌دهد

در صف پیکار، او مانند حـیدر می‌شود            خود به تنهایی چنان هفتاد لشگر می‌شود

چون بسر سربند می‌بندد، پیمبر می‌شود            در صف صفـین، خود الله اکـبر می‌شود

سر نمی‌ماند رها از تیغ رستاخـیزی‌اش

یل یلان، یکدم دو نیمه می‌شوند از تیزی‌اش

کیست آقایم حـسن، وجه خـدای عـالـمین            کیست آقایم حسن، بهر نـبی نور دو عین

کـیست آقـایم حـسن، والا شـفـیع نشأتـین            کیست آقـایم حسن، او هست آقای حسین

هر که می‌گردد حسینی از حسن دارد نشان

داده این قلب حسینی را حسن آتشـفـشان

رازدار کوچه هست و رازدار گـوشوار            شاهـدِ آن روی سیـلی خـوردۀ ٱم الـوقار

محـرمِ اسـرار مـادر در هـجـومِ نابکـار            صاحبِ سِرّ علی و هم غلاف و ذوالفقار

او نه تنها شد عصای مادرش با چشم تر

پهلوی بشکسته راهم جمع کرده پشت در

غصه‌های مادرش زهرای اطهر خورده‌است            غصۀ تنهاییِ یک عمر حیدر خورده‌است

در میان لشگر خود زخم خنجر خورده‌است            تیر بر تابوت و نعش او مکرر خورده‌است

با وجودی که غمی از عمر او مخفی نبود

عاقبت «لایوم» در وصف حسین خود سرود

خرم از بوی گلی دامن کوه و چمن است            هر کجا می‌نگرم رشک بهشت عدن است

بر لب بلبل و گل از لب زهرا سخن است            نـیـمـه مـاه خـدای اَحَـد ذوالـمـنـن است

خبر از هلهله و شادی هر انجمن است            سخن از ماهِ رخ و جلوه حُسنِ حَسن است

دل شب، طلعـت خـورشید هُـدا پیدا شد

نـیــمـه مـاه خــدا مــاه خــدا پــیــدا شـد

آمد آن ماه که خورشید کمین بندۀ اوست            نور حق جلوه گر از حُسن فروزندۀ اوست

فیض صد باغ بهار از گل یک خندۀ اوست            عـقـل کل واله مِـهـر رخ تـابـندۀ اوست

صبر و صلح و کرم و لطف و عطا زندۀ اوست            دوست مات کرم و دشمن، شرمنده اوست

این گل سرسـبد باغ پیـمـبر حسن است

پای تا فرق حسن بلکه حَسن در حَسن است

روزه‌داران به رهش جان و دل ایثار کنید            امشب از جـام تـوّلای وی افـطار کـنید

چـشم، گـردیـده تـماشـای رخ یـار کـنید            سـجـده بـر آیـنـۀ طـلـعـت دلـدار کـنـیـد

گـل رخـسار حـسن را همه دیـدار کنید            ناز با آن گل و رو بر گل و گلزار کنید

باغـبان خـنـده بـزن یـاسـمنـت را بنگر

یا محـمـد گـل روی حـسـنـت را بنـگـر

این همان است که لب‌هاش پیمبر بوسید            نه پیـمـبـر که عـلی ساقی کـوثر بوسید

نه عـلی فـاطـمه صدیـقـه اطـهـر بوسید            روی او حضرت جـبریل مکرر بوسید

دست او را لب سلـمان و ابـوذر بوسید            قـاسـم و اکـبـر و عـبـاس دلاور بـوسید

طوطی وحی خدا را سخن از این حسن است

کُینه شیر خدا بوالحسن، از این حسن است

این حسن کیست که چون خصم دهد دشنامش            حـلم پـیـش آرد و با خـنـده کـند آرامش

بــرهــانـد ز کـرامـت ز غــم و آلامـش            بـدهـد بُـرد یـمـانـی و کـنـد اطـعــامـش

با دلی شاد فـرسـتد سوی شـهـر شامش            ای فدای وی و آن مرحمت و اکـرامش

به خدائی که غفور است و حکیم است و رحیم

این کریم است کریم است کریم است کیم

به رسـول و به گـل یاسـمنـش باد سلام            به عـلـی و به مـه انـجـمنـش بـاد سـلام

به بتـول و به جـمال حسـنـش بـاد سلام            به جمال حسن و جان و تنـش باد سلام

به نسیـمی که وزد از وطنـش باد سلام            به چـنـین لالۀ باغ و چـمنـش باد سـلام

مهـر او از همه طاعات بود حاصل ما

حــرم مـحــتـرم اوسـت بــقــیـع دل مـا

پانزده شب سر سجاده تو را خواسته‌ام            در مناجات؛ خدا را ز خدا خواسته‌ام

لـیـلة الـقـدر مرا زودتر آمـاده کـنـید            قدر را در شب میلاد شما خواسته‌ام

********* سیدپوریا هاشمی ********

تـابـیـدن انــوار جــلـی دیـدن داشـت            روئـیـدن حُـسـن ازلـی دیـدن داشـت

آن لحظه که فاطمه به طفلـش خندید            لبـخـند محـمـد و عـلـی دیـدن داشت

********* میثم مومنی نژاد ********

در روزه اگر مرد و زن افطار کنند            با آب، رطـب یا لـبن افـطـار کـنـنـد

امـشب عـلـی و فـاطـمه و پـیـغـمـبر            با بـوسه ز روی حسن افـطار کـنـند

********* جواد هاشمی ********

ای مظهر صبر و حلم و ایمان و صفات            در روز جـزا شـفـیع اندر عـرصات

از صبح ازل تا به ابد بی‌کم وکاست            بر تربت بی‌شمع وچراغت صلوات

********* سید مهدی حجازی ********

هـمـراه نـسـیـم کـز جــنــان مـی‌آیــد            عـطـر عـلـوی به بـاغ جـان مـی‌آیـد

بـــا آمــــدن کــــریـــم آل یــاســیــن            بـانـگ صـلـوات از آسـمـان مـی‌آیـد

********* سید هاشم وفائی ********

تو کریمی و کرامت همه زیبندۀ توست            و ردای کـرم و جـود بـرازنـدۀ تـوسـت

نیـمـۀ مـاه خـدا مـاه رُخـت جـلـوه نمود            ماه در نزد مه روی تو شـرمندۀ توست

نـور تو مـظهـر انـوار الـهـی و جـهـان            روشن از آن رُخ نورانی و تابندۀ توست

بیت زهـرا و عـلـی گـشـته گـلستان ولا            نوگلی خانه پُر از عطر فـزایندۀ توست

نـغـمۀ یا حـسن از عـرش بـرین می‌آیـد            حضرت روح الامین نغمه سرایندۀ توست

سرمۀ چشم مـلک خاک کف پات حسن            روشنی بخش فلک گوهر رخشندۀ توست

خـنده‌ات دل بـبرد، جـان بدهد شـاه کرم            فاطمه محـو تمـاشای تو و خـندۀ توست

تو خودت کوثری و ساقی کـوثر پدرت            جام مسـتان ولایت، پُـر و آکـندۀ توست

ز دمَت مُرده، نه، جان تازه کند صد چو مسیح            تو که هستی که مسیحا ز دمَت زندۀ توست

جدّت احمد، پدرت حیدر و مامت زهراست            بی‌سبب نیست که سلطان و گدا بندۀ توست

تو خـدای کـرم استی، به خدا دشمن تو            ز کرامات تو پیداست که شرمندۀ توست

فضل و جود وکرم و بخشش و احسان و عطا            نَمی از بحر کـریمانه و بخـشندۀ توست

و گـدائیِ سـر کـوی حـسـن مـا را بـس            فـخـرِ مـا سـائـلی دولـت پـایـندۀ تـوست

این کیست که آقای جوانان بهشت است؟            نامی‌ست که بر کنگرۀ عرش نوشته است
از نور محمّد تن این پاک سرشت است            عـطر نفـسـش رایـحۀ بـال فرشـته است

امشب شب رویش، شب میلاد بهار است
از جذبۀ این جلوه، فـلک آیـنه‌زار است

امشب نظـر ساقی این میکـده عام است            آئـیـنـه بیـارید که این جـلـوه مـدام است
نور است و نوید است و درود است و سلام است            ماه است و تمام است و امیر است و امام است

ای گـمشدگـان! جلـوۀ خـورشـید هدایت!
ای سوخـتگـان! چـشمۀ جوشان ولایت!

بهـر تن این طفـل، مـلک پـیـرهن آورد            چون فاطمه را خـندۀ او در سخن آورد
پرسید چه نام از تو خـدا نزد من آورد؟            جـبریل ز عـرش آمد و نام حـسن آورد

تو حُـسن خـداونـدی و نام تو حَـسن شد
پس گـفت پیـمـبـر، حَـسن آئـیـنۀ من شد

نور از فلک و گل به زمین جوش گرفته            تا عـرش، گـل نام تو در گـوش گـرفـته
زهرات به صد بوسه در آغـوش گرفته            احمد به برت خـوانده و بر دوش گرفته

کای نور دل و دیده‌ام ای جان و تن من!
جـانم حـسن من، حـسن من، حـسن من!

مـردم! چو بـرآنـیـد مرا دوسـت بـدارید            در راه وفــای حــسـنــم کـم مـگــذاریـد
نــور دل مـن آمــده، آئــیــنـه بــیــاریــد            گـر اهـل ولائـیـد، بـه او دل بـسـپـاریـد

عهـد حـسـنم، نـقـش دل و جـان شما باد
در روز شـفـاعـت ز شـفـیعـان شـما باد

ای چشم بهشت از گل لبخـند تو روشن            ای دیـدۀ خـورشـید به پـیـونـد تو روشن
خورشید فـلک نیست به مانند تو روشن            عـالم شده از صـورت دلـبـند تو روشن

لبـخـند بـزن غـنچـۀ تو تـازه‌تـرین است
چون حُسن تو در عرش پر آوازه‌ترین است

مـولا که سـر سـفـرۀ بـانـوی فـدک بـود            از ذکر حسین و حسنش نان و نمک بود
روشن ز حـسین، آیـنـۀ چـشم فـلک بود            دیـدار حـسن، روشنی چـشـم مـلک بود

شـادی پیـمـبـر، هـمـه جـان و دل مـولا
روشـن ز دو آئـیـنـه شـده خـانـۀ زهــرا

این کیست که در عرش خدا، چشم و چراغ است            آری حسن است این که نخستین گل باغ است
ای آن که تو را مادرِ خورشید سراغ است            بـازار دل‌‌افـروزی عـالم ز تو داغ است

تا بـاد جـهـان مـست میِ جـام حسن باد
تـا بـاد، بـهــارِ دل مـا نــامِ حــســن بـاد

یـگـانـه‌ای و نـداری شـبـیه و مانـندی            کـه بـی‌بـدیـل‌تـریـن جـلـوۀ خـداونـدی

معطل‌اند هزاران فرشته کاسه به دست            عسل بیاوری از آن لبی که می‌خندی

تـمام عـرش خـدا در طـواف گهـواره            نگـاه خـیـرۀ زهـرا به طـفـلِ دلـبـندی

به نیـمۀ رمـضان و میان صوت اذان            رطب رسـیـده به دسـتان آرزومـنـدی

نمی‌شـناخت رسول خـدا سر از پایش            نمی‌رسـید به آن لحـظۀ خـوش آیـندی

نـوشـتـه‌اند تو را از بـهـشـت آوردنـد            نوشـته‌اند ز عـطری که می‌پـراکـندی

لبان فاطمه خـندان و چشم مولا اشک            نوشـته‌اند تو مـولود اشک و لبخـنـدی

برای خیل غلامان چه خوب مولایی!            برای حیدر و زهرا چه خوب فرزندی!

گدا که فرق ندارد تو سفره‌ات پهن است            درِ امـیـد بـه روی کـسـی نـمـی‌بـنـدی

گل‌خـنـده‌ای که مهـر به مـاه خـدا کـند            از پـای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کند

بر شـانۀ سپـیـده‌ترین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشـارِ طـلایی رهـا کـنـد

میلاد مجـتبی‌ست که اعـجـاز مقـدمش            با بـاغ، آن کـنـد که نـسـیـم صـبـا کـند

آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش            هر سو دری به خانۀ خـورشید وا کند

شب را به یمن مقدم او صبح کرده است            هرکس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند

امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم            غرق شکـوفه، لعـلِ لـب مجـتـبی کـند

چون آسمان عاطفه، باران اشک باش!            تا گـلـشنِ ضمـیـرِ تو را با صـفـا کـند

چشم ستاره باش و به دامان شب ببار!            تا دردِ سیـنـه‌سـوزِ غـمـت را دوا کـند

بیگانه با تبـسّمی! این فـصل را بخـند!            تـا بـاغ را بـه خـنـده لـبـت آشـنـا کـنـد

گـل‌واژۀ نـگـاهِ تـو در روح زردِ بـاغ            جـشن بهـارگـونه‌ شـدن را به پـا کـنـد